[แปล] Collaboration Event Starlight -ReLIVE- X Steins;Gate

เนื้อเรื่องอีเวนต์เริ่มที่ฉากแสดงละครเวทีเรื่องบันไดนภาลัย เป็นบทสนทนาของเคียว (จุนนะ) และริน (นานะ) ที่คุยกันช่วงท้ายเรื่อง

เคียว: “เดี๋ยวก่อน ริน! ที่บอกว่าลาก่อนน่ะ…หมายความว่าเธอจะไปแทนฉันเหรอ!?ไม่ได้นะ! โลกที่ไม่มีเธออยู่มันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ!!”

ริน: “…แต่ต้องมีใครสักคนที่กลายเป็น ‘ดวงดาว’ นะ เพราะงั้น…เรามาลาจากกันด้วยรอยยิ้มนะ เคียวจัง”

เคียว: “ริน!!!!!! …อา บนท้องฟ้ามี ‘ดวงดาว’ เพิ่มมาอีกดวงแล้ว ไม่ได้การล่ะ…เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นแล้วสิ… ฉันอยากดูริน ดู ‘ดวงดาว’ ไปเรื่อยๆ แท้ๆ… ริน ยังไงก็ช่วยเฝ้ามองพวกเราด้วยนะ… ฉันจะทำให้ ‘รุ่งอรุณ’ ครั้งถัดไปที่เธอมอบให้คงอยู่ชั่วนิรันดร์ให้ได้เลย…”

หลังการแสดงจบมีบทพูดปริศนาของผู้ชมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ต้องเปิดข้อความอ่านก็รู้ ‘ส่งจากอนาคต ไม่มีการเปลี่ยนแปลง’…สินะ? เวรเอ๊ย ทางเลือกนี้ก็ผิดอย่างนั้นเหรอ! ถึงจะทำให้ละครเวทีแสดงต่อไปได้หรือทำให้เลิกแสดง… เส้นโลกก็ไม่เปลี่ยนไป… ฉันต้องย้อนกลับอีกสักกี่ครั้งกัน…!!”

ฉากตัดมาที่ฝั่งเซโช เป็นเรื่องราวก่อนเริ่มแสดงละครเวทีเรื่องบันไดนภาลัย คาเรนคุยกับคาโอรุโกะว่าบทละครเศร้าสุดๆ อ่านแล้วร้องไห้จนตาแดงไปหมด ฟุตาบะเองก็อ่านบทแล้วน้ำตาคลออยากแสดงเหมือนกัน ส่วนคลอดีนเหมือนอ่านแล้วจะไม่ได้ออกอาการอะไรเป็นพิเศษ ทุกคนค่อนข้างตื่นเต้นกับการแสดงครั้งนี้ แต่นานะรู้สึกแปลกๆ จนจุนนะทักว่าเป็นอะไรไหม

นานะ: รู้สึกว่าที่เราทุกคนเฮฮากันแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกยังไงไม่รู้สิ…

จุนนะ: …? นั่นสิ เวลาทุกคนได้บทละครก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยนี่นา

นานะ: นั่นสินะ… อื้อ! ฉันคงรู้สึกไปเองละมั้ง

จุนนะ: ฮะๆ พูดอะไรแปลกๆ ไปได้

หลังจากนั้นอาเมมิยะและมาไซ (เด็กห้อง B) ก็มาแจ้งข่าวเรื่องโรงละครที่ใช้แสดง เพราะตอนนี้โรงละครของโรงเรียนต้องซ่อมบำรุงกะทันหัน นานะจึงทักว่าโรงละครที่ใช้แสดงคือโรงละครในหอประชุมประจำเมืองตรงนั้นหรือเปล่า คู่หูห้อง B จึงตอบว่าใช่ และที่พิเศษคือฮอลนี้จุคนได้มากกว่าโรงละครที่ใช้เป็นประจำ ทางหอประชุมเลยจะช่วยโปรโมทให้มีผู้ชมมาดูด้วย ฝั่งนักแสดงทั้ง 5 คนก็ดีใจกันใหญ่ที่มีโอกาสได้แสดงละครให้ผู้ชมหมู่มากดูจึงเริ่มซ้อมอ่านบทกัน

note; ชื่อตัวละครเคียว, ริน, ทาโร่, โฮ มาจากส่วนหนึ่งของชื่อโฮโออิน เคียวมะ และโอคาเบะ รินทาโร่ที่เป็นชื่อจริง

บรรยาย: องก์ที่ 1 ฉากที่ 1 ในความมืดมิดที่ไม่เห็นแม้สิ่งใดนั้นมีแสงสว่างอยู่กลางเวที เป็นแสงที่เหมือนแสงจากจอมอนิเตอร์ CRT ฉายภาพใบหน้าของเด็กสาว ‘ผู้รับใช้นภา’ แสงจากสปอตไลท์กระจายเป็นวงกว้างจนบริเวณนั้นเปล่งประกายเหมือนกับยามเช้า บนเวทีสีขาวโพลนมีเด็กทั้ง 4 คนนอนทับกันอยู่

คาโอรุโกะ (ผู้รับใช้นภา): “1001, 1002, 1003… ประกายแสงของ ‘ดวงดาว’ นับพัน กลืนหายไปกับแสงจากดวงอาทิตย์… ช่วงเวลาของ ‘สัญญาแห่งรัก’ ที่สัญญาไว้กับพระเจ้าและเวียนซ้ำไปชั่วนิรันดร์มาถึงแล้ว เอาล่ะ จงลืมตาตื่นรับ ‘รุ่งอรุณ’ ในรอบร้อยปีเสียเถอะ… เหล่า ‘เด็กแห่งดวงดาว’ ”

นานะ (ริน): “อะ อืม…หลับซะนานเลย… คิกๆ… พระอาทิตย์ที่เจิดจ้า รุ่งอรุณที่ขาวโพลน! อรุณสวัสดิ์นะทุกคน♪”

จุนนะ (เคียว): “หือ…เช้าแล้วเหรอ…?”

นานะ (ริน): “อรุณสวัสดิ์เคียวจัง!”

จุนนะ (เคียว): “อ๊ะ ริน… อรุณสวัสดิ์”

มายะ (โฮ): “งึมงำ…ขอนอนต่ออีกร้อยปี~~…”

จุนนะ (เคียว): “จะนอนนานไปแล้วนะ โฮ”

มายะ (โฮ): “รู้แล้วน่า… ตื่นแล้วๆ… จริงด้วย ทาโร่ตื่นรึยัง!?”

คาเรน (ทาโร่): “……หลับอยู่”

มายะ (โฮ): “เฮ้อ ว่าแล้วเชียวว่ายังงอนอยู่~~…”

จุนนะ (เคียว): “งอน?”

มายะ (โฮ): “ก็นั่นไง…ร้อยปีก่อนหน้านี้ ‘เด็ก’ ที่เราสนิทด้วยที่สุดกลายเป็น ‘ดวงดาว’ ไปไง”

คาเรน (ทาโร่): “ไม่ได้งอนสักหน่อย! ฉันรู้อยู่แล้วน่าว่ามันช่วยไม่ได้!! ทุกๆ ร้อยปีรุ่งอรุณจะมาถึง และ ‘บันไดนภาลัย’ ก็จะทอดยาวลงมาจากฟากฟ้า… แล้วเราสักคนจะกลายเป็นเหยื่อสังเวย… มันก็แค่นั้นใช่ไหมล่ะ!!”

มายะ (โฮ): “ยะ อย่าพูดอย่างนั้นสิ~~… การเป็น ‘ดวงดาว’ คือเรื่องสำคัญมากเลยนะ?”

นานะ (ริน): “…นั่นสินะ พวกเราต้องกลายเป็น ‘ดวงดาว’ เพื่อปกป้องโลกเอาไว้ เพราะการตอบรับความรักที่พระเจ้ามอบให้คือหน้าที่ของพวกเรานะ…”

คาโอรุโกะ (ผู้รับใช้นภา): “ทุกคนคะ ถึงจะเพิ่งตื่นเลยช่วยไม่ได้ แต่อย่าหวั่นใจไปเลยนะคะ แล้วก็เคียว คุณคงรู้อยู่แล้วว่าคนที่จะกลายเป็นดวงดาวลำดับถัดไปคือ…”

จุนนะ (เคียว): “…ฉันใช่ไหมล่ะ? ไม่ต้องย้ำก็จำได้แหละ แต่ฉันก็คิดทุกครั้งที่ยืนส่ง ‘เด็ก’ หลายๆ คนนะ…ว่าทำไมพวกเราต้องเสียสละด้วย? พอยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดเป็นบ้า…! ฉันไม่อยากเป็น ‘ดวงดาว’ สักหน่อย! เพราะว่า เพราะว่าสิ่งที่ฉันอยากเป็นคือ…เมดหูแมวผู้น่ารักยังไงล่ะ!!!!”

ถึงตรงนี้ทุกคนก็ทึ่งกันหมด มีจุนนะร้องเหวออยู่คนเดียวจนเพื่อนๆ เป็นห่วงว่าจุนนะยังสบายดีอยู่ไหม ทำไมจู่ๆ ก็พูดอะไรแบบนี้ออกมา จุนนะแย้งว่าอ่านตามที่เขียนในบทละคร ซึ่งคนอื่นๆ คิดว่ามันจะมีได้ไงแต่พออ่านเล่มจุนนะแล้วก็มีจริงเฉยเลย ถึงยังมีบทบรรยายการกระทำต่อว่า ‘เคียวค่อยๆ หยิบหูแมวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วโพสท่าเมี้ยวๆ’ แน่นอนว่าบทละครของคนอื่นไม่ใช่แบบนี้ มีแค่บทละครของจุนนะคนเดียวที่มีหน้าประหลาดๆ แทรกอยู่

ระหว่างที่ทุกคนมึนงง ล็อกเกอร์เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดในห้องซ้อมก็ล้มลง แล้วมีชายแปลกหน้าสวมเสื้อกาวน์โผล่ออกมาจากล็อกเกอร์ดังกล่าวจนทำให้คาเรนกับคาโอรุโกะถึงกับตะโกนออกมาพร้อมกัน