คืนนี้เรานอนกันแบบเต็มอิ่มมากๆเลยพวกคุณขอบอก คือราวๆตี 2 ถึง 7 โมง ตื่นมาก็อยากจะไปเที่ยวแถวๆย่านที่พัก (อาซากุสะ) ในช่วงเวลาแบบชาวบ้านปกติกันบ้าง
เบื้องหลังรอยยิ้มอันแสนสดใส อาจมีความเศร้าจากเบื้องลึกในจิตใจแฝงอยู่…..นับถอยหลังรอวันที่จะมีใครสักคนสะกิดระเบิดลูกนั้น…..ระเบิดคงจะหายไปแต่มาพร้อมกับแผลในใจที่เปิดกว้าง สักวันแผลนั้นจะค่อยๆดีขึ้น แม้มันจะเป็นแผลเป็นก็ตาม
หนึ่งคำรักยากจะเอ่ย….คำว่ารัก อยากจะพูดใจจะขาด แต่มันสุดจะเขินอายนี่นา ? ไม่เห็นน่าอายหรอ ? อะไรกัน ไม่เห็นจะเข้าใจเลย !!
ผ่านไป 1 คืนที่ญี่ปุ่น การนอนด้วยฟูกนุ่มในห้องเสื่อทาทามิให้ความรู้สึกที่ดี (ความนุ่มของฝูกช่างดีงาม) แต่ในกำหนดการเราจะตื่นเราๆตี 4 ครึ่ง เพื่อไปเดินดูตลาดทสึกิจิ (Tsukiji Market, 築地市場) ยามเช้ากัน
เรื่องราวของพี่สาวใจดีนิโกะจัง กับมากิจังหนูน้อยปากหนักผู้ต้องมาอาศัยอยู่กับครอบครัวยาซาว่า
มื้อค่ำกับสาวทวินเทลผู้มีใบหน้าดูไร้เดียงสาแต่รอยยิ้มนั้นช่างห่างไกลจากคำว่าไร้เดียงสาเหลือเกิน….